به کارگیری مفاهیم نامناسب در تئاتر؛ چرا و تا کجا؟ - دَبی بلاگ

به گزارش خبرنگار ، نمایشنامه چیست؟ ما باید به چه متن و نوشته ای نمایشنامه بگوییم؟

نمایشنامه نوعی متن ادبی است که برای اجرای روی صحنه تئاتر نوشته و خوانده می شود؛ اما تا حالا به مفهوم و محتوای اکثر نمایشنامه ها ایرانی دقت نموده اید که چگونه رذائل اخلاقی و بی بند و باری را ترویج می نمایند یا چرا اکثر بازیگران نمایش ها با تصور خیالی خود در جهت جذب بیشتر مخاطب با لباس نامناسب در روی صحنه ظاهر می شوند؟

نمایش هایی که سبک و شیوه اجرایی آن ها کاملاً مخالف موازین شرعی و دین اسلام است و رنگ و بویی از فرهنگ اصیل ایرانی در آنان دیده نمی شود. به نظر اکثر ما ایرانی ها نمایش هایی که فحشا و روابط جنسی را به راحتی تبلیغ می نمایند و باعث ترویج فرهنگ غربی در کشور می شوند، هرگز قابل دیدن نیستند و بیشتر مخاطبانی که به تماشای این گونه نمایش ها می نشینند به گفته خودشان وقت خود را برای گذراندن یک نمایش بی کیفیت تلف نموده اند و اگر زمان به عقب برشود، هرگز به تماشای این محتوای نامناسب نخواهند نشست.

در برخی از نمایش ها بساط پایکوبی برپا می نمایند و فکر می نمایند که با عمل خود آسیب شناسی اجتماعی انجام می دهند. در حالی که باعث از بین بردن فرهنگ اصیل ایرانی در جامعه می شوند.

اما مشکل ترویج رذائل اخلاقی و بی کیفیتی نمایشنامه ها در تئاتر از کجاست؟ و چرا نظارتی اساسی بر این محتوای نامناسب و زننده نمایشنامه ها نمی شود؟

متاسفانه لحن این گونه نمایش های ایرانی بیشتر شبیه لحن افراد کوچه و بازار و پر از حرف های نامناسب است و کسانی که این دیالوگ ها را به کار می برند، به عنوان هنرمند شناخته می شوند. در حالی که چنین دیالوگ های زشت و نامناسب هرگز در هنر تئاتر جایگاهی ندارد؛ این آثار کم ارزش و بی محتوا تا حد زیادی با سطح شعور مخاطب بازی می نمایند و باعث فروپاشی نظام اصیل ایرانی خواهند شد.

خبرنگاران به همین منظور مصاحبه ای را با نوشین تبریزی نویسنده و کارگردان تئاتر ترتیب داده است که در ادامه می خوانید:

خانم تبریزی تئاتر هنری است که اکثر هنرمندان سعی دارند با آن چیزی مناسب به مخاطب منتقل نمایند؛ چرا نمایش رذائل اخلاقی در تئاتر زیاد است؟

در نمایش های گوناگون ما متوجه رابطه عاطفی، محبت آمیز و خارج از عرف یک زن و مرد با یکدیگر می شویم. اول از همه باید ببینیم که یک نمایشنامه نویس با طرح چنین موضوعی به دنبال چه می شود و هدفش چیست؟ مثلا آیا می خواهد از زیاد شدن این روابط بگوید یا خوب و بد بودن آنها؟ و یا حتی عواقب ناهنجار انجام چنین کار هایی را؟ در واقع ما باید به دنبال هدف نمایشنامه نویس یا کارگردان از اجرای این گونه نمایش های نامناسب باشیم.

در برخی از نمایشنامه ها دیالوگ هایی وجود دارد که قصد نویسنده از بیان آن معلوم نبوده است؛ چرا چنین دیالوگ هایی روز به روز در حال افزایش است؟

تئاتر به دلیل دارابودن مخاطب خاص هنر خاصی است و نباید این گونه نمایشنامه ها با چنین دیالوگ هایی به کار برده شود. هر نقطه نظری باید به یک چالش کشیده شود. یک نویسنده و کارگردان می تواند روابط خارج از عرف، رابطه مادر فرزندی و قضایای جنگ را برای به چالش کشیدن ذهن مخاطب به اجرا بگذارد. ولی باید از دیالوگ هایی که نویسندگان در معرض دید عموم افراد قرار می دهند، فراتر رفت و کمی عمقی تر به آن اندیشید.

نظر شما در مورد چنین نمایش هایی چیست؟

بنده به عنوان کارگردان به هیچ وجه با نشان دادن نمایشنامه هایی که در آن فحشا به نمایش گذاشته می شود، موافق نیستم.

به نظر شما کلمات زشت و نامناسب در تئاتر از کجا آمده است؟

به نظر من نمایشنامه های ایرانی کاملاً از خود جامعه برداشت می شوند. وقتی تیکه کلامی نامناسب در نمایشی به اجرا درمی آید، به دلیل این است که در جامعه خودمان رواج دارد و ما بسترسازی فرهنگی مناسبی انجام نداده ایم. در اینجا نمی توانیم صورت مسئله را پاک کنیم بلکه باید کار زیر ساختی برای ارتقای فرهنگ جامعه انجام دهیم. در حوزه تئاتر روند نقش افراد مورد آنالیز قرار می گیرد مثلا فردی در نمایش نقش سارق را بازی می نماید. ما نمی توانیم بگوییم سارق وجود ندارد بلکه باید ببینم آن فرد خلافکار چه روندی را از همان ابتدا برای رسیدن به این کار نامناسب گذرانده است.

پریها: پریها، اخبار، سرگرمی، ورزش، فال، پزشکی، سینما، هنر، گردشگری

مجله سرگرمی: مجله سرگرمی و تفریحی